பீனிக்ஸ் – தன் அண்ணனைப் கொலை செய்த எம்எல்ஏ சம்பத்தை அதிபரீதியுடன் நசுக்கி விட்டதற்காக, ஹீரோ சூர்யா சேதுபதி சிறார் கூர்நோக்கு இல்லத்தில் அடைக்கப்படுகிறார். அந்த சிறைச் சுவர் அகலக் கூட முன்னால், எம்எல்ஏ-யின் மனைவி வரலக்ஷ்மி டஜனுக்குத் தக்காத அடியாள்களை அவனை அழிக்க அனுப்புகிறாள். இந்த அமைப்பில்தான் ‘பீனிக்ஸ் : வீழான்’ என்ற கதைக்களம் எழுகிறது. இந்திய திரையுலகின் முன்னணி பைக்ட் மாஸ்டர் அனல் அரசு, இந்தப் படத்தின் மூலமாக இயக்குனர் குரலாக என்னைச் சொல்கிறேன். ஹீரோ சூர்யா சேதுபதி – அவர் விஜய் சேதுபதி மகன் என்பது அனைவருக்கும் தெரிந்த விஷயம்தான்.
அனல் அரசு கையெழுத்திட்ட முரண் படமென்றால், அவருக்கு போற்றிய ஆக்ஷன் பின்னணி நிரப்பிய காட்சி வரிசைகள்தான் முதலில் கண்ணில் படும். பெரும்பாலான நிகழ்வுகள் சிறார் சிறை மற்றும் வடச்சென்னை சூழலில் முன்னோடியாக நடைபோடுகிறது. படத்தில்உள்ள முதல் பாதி முழுவதும் சண்டை, துரத்தல், ரத்த வடிவம், கொலை என்று நிறைந்திருக்கிறது. இடைவேளை கடந்தவுடன், எம்எல்ஏ-வைக் கொல்ல சூர்யாவைத் தூண்டிய காரணங்கள், அண்ணன்-தம்பி பாசம், மார்ஷியல் ஆர்ட்ஸ் போட்டி, காதல், பழிக்காபி, அரசியல்—all எதையும் விலக்காமல் இயக்குநர் விரித்து காட்டுகிறார்.
‘பைட் மாஸ்டர்’ என்று பட்டமெடுத்தவரின் படமென்றால் சண்டைக் காட்சிகளுக்குக் குறை எதுவும் இருக்காது – அதுவே இங்கே நிரூபிக்கிறது. சிறையிலும், வெளியிலும், நீதிமன்ற வளாகத்திலும்கூட அடைந்து செல்லும் தாக்குதல்கள், வேகமாக ஓடும் சேஸிங் காட்சிகள் சுமை தீர்க்கும். தன்னைத் தன்மிகு பைக்ட் மாஸ்டராக நிரூபித்து காட்ட அனல் அரசு முழுப்பொழிவாக அலங்கரித்திருக்கிறார். குறிப்பாக வட இந்திய ரவுடிகள் எதிராக நிற்கும் பெரும் போராட்டம், ஹீரோ நடிக்கும் அகோரி சண்டை, அனல் பறக்கும் கிளைமாக்ஸ் மோதல்—இவை அனைத்தும் மாஸ் ரங்கரஞ்சமாக வெடிக்கின்றன. அந்த அடையாளத்தில் ஹீரோ தன் திறமையை முழுமையாக வெளித்துச் செல்வதைப் பார்ப்பது ரசவாதம்.
“விஜய் சேதுபதியின் மகன் எனக் கையெழுத்திட்ட சூர்யா சேதுபதி நடிப்புவா?” என்ற எதிர்பார்ப்பில் ஜாகம் பார்த்தவர்கள்; முதல்பாதியில் அவர் சொன்ன வார்த்தைகள் எண்ணிக்கைக் குறைவு. ஆக்ஷன் என்பதிலேயே முழுத்தீவிரமும் செலுத்தியிருக்கிறார்; அது சிறிது ஏமாற்றத்தை உருவாக்குகிறது. ஆனால் இரண்டாம் பாதியில், அண்ணனைச் சுற்றிய sentimental காட்சி, எம்எல்ஏ அணியுடன் மோதும் தருணம்—இவை ஓகே தண்ணீரை ஊற்றுகின்றன. முற்றிலும் புதுமை தரவில்லை என்றாலும், சண்டையில் அவர் காட்டும் ஆக்ரோஷம் அசராது.
சூர்யாவின் அம்மாவாக தேவதர்ஷினி நுழைந்து தேர்ச்சியாக நடித்து நிறுத்துகிறார். வில்லனாக சம்பத், வில்லித்தனர் வரலக்ஷ்மி, அரசியல்வாதியாக அஜய் ஜோஷ் ஆகியோர் இயல்பைத் தாண்டி ஓவராக நடிக்கிறார்கள்; அவர்களில் யாரும் மனத்தில் பதியாத சுவடை மேற்கொள்ளவில்லை. சூர்யாவுடைய அண்ணன் அபிநட்சத்திரா மற்றும் அவருடைய காதல் சம்பவங்கள் மட்டுமே சிறிய நிம்மதியை அளிக்கின்றன. அறிமுக ஹீரோவாக இருக்கும் இவருக்கு காதல் பாத்திரமோ, மென்மையான பாடல்களோ இல்லாமல், ஒரே ‘குத்து’ டான்ஸ் வைத்திருப்பதுதான். அதுவும் பல படங்களில் பார்த்துபோம் சலிப்பை வளர்க்குகிறது. இப்படிபட்ட கதையுடன் ஒப்புக்கொண்ட புதுயுக ஹீரோ—அவனை ஊக்கமளித்த அதிபர்-நடிகர் அப்பாவின் ஓகே முடிவுண்டாகிவிட்டதே என்பது கேள்விக்குறியை உருவாக்குகிறது.
எப்போதும் போல, வடசென்னையை தமிழ் சினிமா ரவுடிகளின் படுகாலமாக சித்தரிக்கிற வட்டம் இங்கும் தொடர்கிறது. மார்ஷியல் ஆர்ட்ஸ் குறித்த காட்சிகளிலும் தேடிய தீவிரம், சத்தான தெளிவாய் பளிச்சென்ற நுணுக்கம் இல்லாதது புலப்பதக்கின. நரேன், ஹரீஷ் உத்தமன் போன்றோர் வழக்கம்போல் போலீஸ் வேடத்தில் நுழைந்து உருவம் காட்டிச் செல்லுகிறார்கள். திரை முழுவதும் நிரம்பும் ரவுடிகள் அனைவரும் ஹீரோவிடம் அடிபட்டுக் கொண்டே ஓடுவதைப் பார்த்து ஓய்வு தேடுதல் கடினம். அரசியல்வாதி முத்துகுமார் பேசும் பாடி லாங்வேஜ், அவரது கிண்டல் வசனங்கள், சிறை அதிகாரியாக ஒளிப்பதிவாளர் வேல்ராஜ் காட்டும் இயல்பாங்க உச்சரிப்பு மட்டுமே நினைவில் நிலைக்கக் கூடியவை. “நாங்க முன்னேறக் கூடாதா?” என்ற ஒரே வசனம் ஓகேஅன்று; அதற்குரிய பின்னணி அழுத்தம் இல்லாமல் போய் விட்டது. சாம் சி. எஸ். வழங்கிய பின்னணி இசை ஒழுங்காகச் செல்வது தவிர, பாடல் காட்சிகள் ருதூ தெரியாமல் தள்ளுகின்றன. மொத்தத்தில், அக்டசன் என்றாலே கையில் விசிறி பிடித்து மேடையில் நின்று பார்ப்பவர்களுக்கு இந்த படம் சுவை சேர்க்கும்.
